Στις σχέσεις των ανθρώπων η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη. Οι άνθρωποι είναι άλλωστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Το τι είναι πραγματικότητα για τον καθένα αφορά τον τρόπο που ερμηνεύει τα πράγματα γύρω του.
Οι σχέσεις μεταξύ των μελών στην οικογένεια αναπτύσσονται σταδιακά. Κάθε έκφραση ή συμπεριφορά επιβεβαιώνει μία καλή σχέση ανάμεσα στους γονείς πρωτίστως ή αποδομεί μία ήδη διαβρωμένη σχέση. Οι δυσκολίες δεν πρέπει να παραμένουν μετέωρες και να χρονίζουν. Κάθε συμπεριφορά που δημιουργεί αμφιβολία ή φθορά στη σχέση χρειάζεται να εκφράζεται και να δίνεται η ευκαιρία να μοιράζονται όλοι τα συναισθήματα τους γι΄ αυτήν και να συνεχίζουν.
Μέσα στο γάμο η ανάγκη για σωστή επικοινωνία και διαμόρφωση σωστών θεμελίων στη σχέση ανάμεσα στους γονείς είναι μεγαλύτερης σημασίας γιατί μέσα στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν παιδιά που διαπαιδαγωγούνται. Ο τρόπος που επικοινωνούν τα μέλη μεταξύ τους, μοιράζονται τα συναισθήματα τους και επιλύουν τις συγκρούσεις διαμορφώνει ένα θετικό ή μη πλαίσιο, μέσα στο οποίο τα παιδιά εκπαιδεύονται κατά τον ίδιο τρόπο να λειτουργήσουν ως μελλοντικοί ενήλικες, σύντροφοι, γονείς και πολίτες.
Και αυτό συμβαίνει γιατί τα παιδιά εξοικειώνονται τόσο φυσικά με αυτό το πλαίσιο που το αναπαράγουν αυθόρμητα και φυσικά, σχεδόν αντανακλαστικά.
Τα παιδιά προκειμένου να αλλάξουν συμπεριφορές που βιώνουν ως φυσιολογικές μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας χρειάζεται πολλή προσπάθεια ως ενήλικες. Δυσλειτουργικές έως άκρως κακοποιητικές συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται χωρίς επίλυση, που πολλές φορές δεν γίνεται καν αντιληπτό ότι είναι δυσλειτουργικές ή κακοποιητικές, δημιουργούν πόλωση στην επικοινωνία όσο και στις σχέσεις των μελών μεταξύ τους.
Τα παιδιά συχνά κακώς εξοικειώνονται με συμπεριφορές λεκτικής ή και σωματικής βίας, όπως για παράδειγμα υπαινιγμούς, επικριτικά σχόλια, υποτίμηση ή και χειρονομίες μεταξύ γονιών αλλά και με συμπεριφορές παθητικής επιθετικότητας που είναι οι ατελείωτες σιωπές σε καιρό κρίσεων.
Όσο κακοποιητική μπορεί να γίνει μία συμπεριφορά στα μάτια ενός παιδιού τόσο κακοποιητικά μπορεί να λειτουργήσει και μία σιωπή, όταν είναι χρόνια. Συχνά τα παιδιά ερμηνεύουν με δικό τους τρόπο τα γεγονότα ή τα συναισθήματα που υπονοούνται και οδηγούνται σε λανθασμένα συμπεράσματα. Συχνά ταυτίζονται με κάποιον γονιό ή αποσύρονται λόγω κλιμάκωσης της κρίσης, υιοθετούν ρόλους «προστάτη» προς κάποιο γονιό ή προς τη «διάσωση» της οικογένειας. Με αυτό τον τρόπο υπερεμπλέκονται και γενικά βιώνουν ανασφάλεια. Η όλη αυτή εξοικείωση δεν ευνοεί την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα στην οικογένεια είναι για να αντιμετωπίζονται.. Όταν πάλι χρονίζουν χρειάζεται να γίνει παρέμβαση κοινής αποδοχής από τους δύο γονείς. Στην περίπτωση της πόλωσης και της αποφυγής επίλυσης του προβλήματος του ζεύγους ή της οικογένειας εν τω βάθει τότε συνήθως η λύση είναι η διάσταση των γονέων για την εκτόνωση του αρνητικού κλίματος και η φυσική κατάληξη αυτής, το διαζύγιο.
Η διάσταση, ως μεταβατικό στάδιο, εξυπηρετεί την επιβεβαίωση ή όχι της αμοιβαίας ή και μεμονωμένης επιθυμίας του ζεύγους να διατηρήσει το γάμο. Τότε το ζευγάρι επαναπροσδιορίζει τις ανάγκες που καλύπτονται ή μη μέσα στο γάμο, τη σημαντικότητα της σχέσης αυτής στη ζωή του και αποφασίζουν μόνοι ο καθένας για τον εαυτό του ή με τη βοήθεια ειδικού ψυχικής υγείας για την διατήρηση ή την διάλυση του γάμου.
Η παρέμβαση είναι πολύ διαφορετική όταν στην οικογένεια αντιμετωπίζονται θέματα κακοποίησης, εθισμού και παραβατικότητας των μελών της.
Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι ζουν για να λειτουργούν σε σχέσεις που η οικογένεια είναι χώρος και χρόνος χαράς στη ζωή όλων. Όταν αυτό δεν συμβαίνει υπάρχει δυσκολία και απαιτεί επίλυση.
Όσο καθυστερεί ένα αναπόφευκτο διαζύγιο τόσο τα μέλη επιβαρύνονται, ο καθένας μόνος ή και στην αλληλεπίδραση των σχέσεων μεταξύ τους, τις καταστροφικές επιπτώσεις της κρίσης μέσα στην οικογένεια.
